donderdag 6 maart 2025

Vrijwilligers in beeld: Marjo Maas

De komende maanden willen we onze vrijwilligers in het zonnetje zetten in de rubriek “vrijwilligers in beeld”, want zonder onze vrijwilligers waren we nergens.

Vandaag praat ik met Marjo Maas, die bij ons achter de balie werkt en als gids rondleidingen geeft. Ze wordt regelmatig gevraagd voor bijzondere groepen, dat vindt ze het leukst. Maar ze laat zich niet weerhouden om ook andere taken op te pakken, zoals het prepareren van oude kostuums of het naaien van gordijnen.

Kun je jezelf eens kort voorstellen?

Ik ben Marjo Maas, ik ben 74. Ik word dit jaar 75, dat vind ik wel een mijlpaal! Ik woon nu 7 jaar in Nijmegen, daarvoor woonde ik in Oost-Brabant, in Zeeland. Vrij eenzaam op een eiland vlak bij de Oosterschelde. En ik dacht, ik moet hier weg als ik met pensioen ben, want dan ga ik zitten vereenzamen. Ik wil gewoon weer wat meer reuring, ik wil gewoon weer naar de stad. Ik ben hiernaar toegekomen omdat ik Nijmegen gewoon heel leuk vind, maar ook om dan wat meer in de buurt van mijn kinderen te wonen. Ik heb twee kinderen en twee kleinzoons. In mijn werkend leven was ik de laatste 12 jaar docent op het ROC bij Zorg en Welzijn.

Ik merk dat ik de laatste jaren best drukbezet ben. Eén dag in de week ga ik schilderen. En ik zit bij een koor, ik ben daar ook voorzitter van sinds een paar jaar. Dus af en toe is het wel een beetje druk! Verder hou ik er wel van om praktisch en creatief bezig te zijn.

Wat doe je in het museum?

Ik ben ongeveer drie keer in de maand baliemedewerker en sinds drie jaar ben ik ook gids. Ik doe het mbo-project, daar ben ik al vanaf het begin bij. Ik word de laatste tijd steeds meer gevraagd voor bijzondere groepen en die vind ik wel leuk, misschien ook vanwege mijn achtergrond. Ik heb al een keer een groep slechtzienden gehad en een groepje slechthorenden en mensen met een verstandelijke beperking en laatst werd ik gevraagd voor de weekendschool en dat is gewoon leuk. Wat de uitdaging daarvan is, is dat je ook heel erg moet inspelen op het moment. Je kunt een verhaal van tevoren in je hoofd hebben, maar het wordt altijd anders en dat vind ik wel leuk.

Hoe lang doe je dit al?

Twee weken voor het nieuwe museum hier openging ben ik begonnen. Toen heb ik mee de kostuums allemaal op orde gemaakt. Met Wilma en met Waltraud, en ik help Wilma af en toe wel met gordijnen maken ofzo, voor tijdelijke exposities. Maar die kostuums, daar kijk ik nog steeds met plezier naar terug. Ik heb dat nog wel eens, weet je, dat ik dat gebruik. Stel dat ik een groep met veel vrouwen heb en ik kom dan bij het bruine kostuum van een blokleider. Ik heb daar tevergeefs geprobeerd al die mottengaatjes te stoppen, dus dat moet ik dat nog wel even met ze delen!

Waarom ben je dit gaan doen?

Ik kwam in Nijmegen wonen en ik zocht ik vrijwilligerswerk. Er stond er een advertentie op de website van de Vrijwilligersbank van hier. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de Tweede Wereldoorlog, vooral de ménselijke kant. Hoe kan het dat mensen, zo achter een dictator aanlopen. Mensen kiezen dit! Dat zie je nu ook weer. En hoe is het voor mensen om niet vrij te zijn. Vrijheid neemt ook verantwoordelijkheid met zich mee Maar mensen zijn heel snel geneigd om die vrijheid in te leveren voor een stuk veiligheid. Dat zie je nu ook gebeuren.

Wat is je favoriete plek in het museum?

Ik heb heel duidelijk een favoriete plek, ik noem dat ook altijd in de rondleidingen, dat is dat kostuum van Truus Gelsing. Want het verhaal erachter vind ik heel aangrijpend. Zij werkte op het distributiekantoor in Elst en ze werd opgepakt en ze is naar drie verschillende kampen geweest, heeft ook hongertochten meegemaakt. En dit is de kleding waarmee ze thuiskwam.